ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Ο όρος ελληνική μυθολογία καλύπτει το σύνολο των μύθων που σχετίζονται με την ελληνική παράδοση, έτσι όπως παρουσιάζονται στα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Ως ελληνική μυθολογία ορίζεται συγκεκριμένα η αφήγηση των μυθικών ιστορημάτων που δημιουργήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες και αφορούσαν τους θεούς και τους ήρωες τους, τη φύση του κόσμου και τις τελετουργικές πρακτικές της λατρείας τους. Οι σύγχρονοι ερευνητές αναφέρονται στους μύθους και τους μελετούν για να κατανοήσουν τον συμβολισμό τους, τους θρησκευτικούς και πολιτικούς θεσμούς των αρχαίων Ελλήνων και γενικά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Οι χρονολογικά μεταγενέστεροι ελληνικοί μύθοι εντάσσονται στον χώρο της λαογραφίας και δεν αφορούν τη μυθολογία με την καθ'εαυτού στενή έννοια του όρου.

Η ελληνική μυθολογία συνίσταται σε μια πλούσια συλλογή αφηγημάτων που αναφέρονται στην προέλευση του κόσμου και εξιστορούν την ζωή και τις περιπέτειες μιας ευρείας ποικιλίας θεών, ηρώων, ηρωίδων και άλλων μυθολογικών πλασμάτων. Αυτές οι ιστορίες αρχικά διαμορφώθηκαν μέσω της προφορικής και ποιητικής παράδοσης, πριν να διαδοθούν γραπτώς μέσα από τα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας. Οι παλαιότερες γνωστές λογοτεχνικές πηγές είναι τα δύο έπη, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια του Ομήρου (8ος αιώνας π.Χ.), που είναι αφιερωμένα στα γεγονότα του Τρωικού πολέμου και στις περιπέτειες του Οδυσσέα που ακολούθησαν. Θεωρούνται επίσης κατ'εξοχήν πολύτιμη πηγή στοιχείων τα ποιητικά έργα του Ησίοδου (8ος αιώνας π.Χ.), η Θεογονία και τα Έργα και Ημέραι, που αναφέρονται στην αρχαία ελληνική αντίληψη για την δημιουργία του κόσμου, την διαδοχή των θείων κυβερνητών, τη διαδοχή των ανθρώπινων εποχών, την προέλευση του ανθρώπινου δράματος και των θυσιαστικών πρακτικών. Διάφοροι μύθοι έχουν επίσης συντηρηθεί από τους ομηρικούς ύμνους, τμήματα ποιημάτων του επικού κύκλου, λυρικά ποιήματα, έργα τραγωδών του 5ου αιώνα π.Χ., γραφές των μελετητών και των ποιητών της ελληνιστικής περιόδου και κείμενα από συγγραφείς των ρωμαϊκών χρόνων, όπως του Πλούταρχου και του Παυσανία.

Τα μνημειακά στοιχεία στις Μυκήνες και τη Μινωική Κρήτη βοήθησαν στην επίλυση πολλών ερωτημάτων που προέκυπταν από τα ομηρικά έπη και χορήγησαν αρχαιολογικές αποδείξεις για πολλές από τις μυθολογικές λεπτομέρειες που αφορούν τους Θεούς και τους ήρωες. Η ελληνική μυθολογία απεικονίστηκε επίσης σε χειροποίητα αντικείμενα. Η αγγειοπλαστική του 8ου αιώνα π.Χ απεικονίζει σκηνές από τον τρωικό κύκλο, καθώς επίσης και τις περιπέτειες του Ηρακλή. Στην αρχαϊκή, κλασσική και ελληνιστική περίοδο, οι ομηρικές και διάφορες άλλες μυθολογικές σκηνές συμπληρώνουν τα υπάρχοντα λογοτεχνικά στοιχεία.

Η ελληνική μυθολογία έχει ουσιώδη επιρροή στον δυτικό πολιτισμό γενικότερα, στην φιλοσοφία του, στην ιστορία του, στην πολιτική του, στις τέχνες και στη λογοτεχνία του και θεωρείται βασικό στοιχείο της δυτικής κληρονομιάς. Αποτελεί δε μέρος της εκπαίδευσης, από νεαρή ηλικία, σε πολλές δυτικές χώρες με σημαντική ελληνομάθεια. Ποιητές, διανοούμενοι και καλλιτέχνες από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα έχουν αντλήσει από την ελληνική μυθολογία έμπνευση, έχουν αποδώσει σύγχρονες έννοιες και ανακαλύψει σχετικότητα με τα κλασσικά μυθολογικά θέματα και τον σύγχρονο κόσμο.

Εποχή των Θεών
Κοσμογονία και κοσμολογία. «Ο θεός έρωτας»

Οι «μύθοι προέλευσης» ή οι «μύθοι δημιουργίας» αποτελούν μια προσπάθεια να καταστεί ο κόσμος κατανοητός και να εξηγηθεί η προέλευση του με απλούς όρους. Η ευρύτατα αποδεκτή άποψη για την αρχή των πραγμάτων όπως αναφέρεται από τον Ησίοδο στη Θεογονία, ξεκινά με το Χάος, την πραγματική ανυπαρξία των πάντων. Από το κενό προέκυψε η Γαία και μερικά άλλα αρχικά θεία όντα: ο Έρωτας, η Άβυσσος (τα Τάρταρα), και ο Έρεβος. Χωρίς αρσενική βοήθεια η Γαία γέννησε τον Ουρανό που την γονιμοποίησε αργότερα. Από την ένωση αυτή γεννήθηκαν πρώτα οι τιτάνες: έξι αρσενικά και έξι θηλυκά όντα (Ωκεανός, Κοίος, Κρίος, Υπερίων, Ιαπετός και Κρόνος, Θεία, Ρέα, Θέμις, Μνημοσύνη, Φοίβη και Τηθύς), κατόπιν οι μονόφθαλμοι Κύκλωπες και οι Εκατόγχειρες. Ο Κρόνος (ο νεότερος, πολύ πανούργος και πιο φοβερός από τα παιδιά της Γαίας) με την προτροπή της μητέρας του ευνούχισε τον πατέρα του Ουρανό και έγινε ο κυβερνήτης των Θεών με την αδελφή του Ρέα ως σύζυγο του ενώ οι άλλοι τιτάνες έγιναν αυλικοί του. Η σύγκρουση πατέρα-γιου επαναλήφθηκε όταν ο Κρόνος ήρθε αντιμέτωπος με τον γιο του, Δία. Ο Δίας, με την βοήθεια της μητέρα του Ρέας, προκάλεσε τον Κρόνο σε πόλεμο για την βασιλεία των Θεών. Εν τέλει, με τη βοήθεια των Κυκλώπων, που ελευθέρωσε από τα Τάρταρα, ο Δίας και οι σύμμαχοί του νίκησαν, ενώ ο Κρόνος και οι τιτάνες φυλακίστηκαν στα Τάρταρα.

Η πιο πρώιμη ελληνική ποιητική γνώμη καθιέρωσε τη Θεογονία ως το πρωτότυπο ποιητικό είδος - ο πρωταρχικός μύθος - και του απέδωσαν σχεδόν μαγικές δυνάμεις. Ο Ορφέας, ο αρχαίος ποιητής, ήταν επίσης ο αρχέτυπος τραγουδιστής των θεογονιών, που τις χρησιμοποιεί για να ηρεμήσει τις θάλασσες και τις θύελλες στην Αργοναυτική εκστρατεία σύμφωνα με τον Απολλώνιο, και για να συγκινήσει τις πέτρινες καρδιές των θεών του κάτω κόσμου κατά την κάθοδό του στον Άδη. Όταν ο Ερμής εφηύρε τη λύρα, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να τραγουδήσει τη γέννηση των Θεών. Η θεογονία του Ησίοδου, είναι ο πληρέστερα σωθείς απολογισμός των θεών, αλλά και ο πληρέστερα σωθείς καταγεγραμμένος τρόπος λειτουργίας του αρχαϊκού ποιητή, αναφέρει τη μακροχρόνια επίκλησή στις Μούσες για έμπνευση. Η θεογονία αποτέλεσε επίσης το θέμα πολλών χαμένων ποιημάτων και εδαφίων, που αποδίδονται στον Ορφέα, τον Μουσαίο, τον Επιμενίδη, τον Άβαρι και τα οποία χρησιμοποιούνταν σε τελετουργικά μυστήρια. Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Πλάτων ήταν γνώστης κάποιας εκδοχής της Ορφικής θεογονίας. Μερικά τμήματα αυτών των έργων έχουν σωθεί από αναφορές Νεοπλατωνικών φιλοσόφων σε παπύρους που πρόσφατα ήρθαν στον φως. Ένας από αυτούς, ο Πάπυρος του Δερβενίου αποδεικνύει ότι τον 5ο αιώνα π.χ. υπήρχε τουλάχιστον ένα θεογονικό-κοσμογονικό ποίημα του Ορφέα. Αυτό το ποίημα προσπάθησε να υπερκεράσει την θεογονία του Ησίοδου και πρόσθεσε στη γενεαλογία των θεών την Νύκτα ως την προκάτοχο του Ουρανού, του Κρόνου και του Δία.

Ελληνικό Πάνθεον. Όλυμπος. Το βουνό των θεών.

Σύμφωνα με την κλασική μυθολογία, μετά την ανατροπή των Τιτάνων, καθιερώθηκε το νέο Πάνθεο των θεών και θεοτήτων. Μεταξύ των κυριότερων ελληνικών θεοτήτων της ελληνικής μυθολογίας ήταν οι Δώδεκα Ολύμπιοι (ο περιορισμός του αριθμού τους σε δώδεκα αποτελεί μια σχετικά σύγχρονη καινοτομία), που κατοικούσαν στο όρος Όλυμπος υπό το βλέμμα του Δια. Εκτός από τους Ολύμπιους, οι Έλληνες λάτρευαν και θεότητες της υπαίθρου, τον τραγόμορφο Πάνα, τις Νύμφες (πνεύματα των ποταμών), τις Ναϊάδες (που κατοικούσαν σε πηγές), τις Νηρηίδες (που κατοικούσαν στη θάλασσα), θεϊκούς ποταμούς, Σάτυροι, και άλλοι. Επιπλέον, υπήρχαν και σκοτεινές δυνάμεις του κάτω κόσμου, όπως οι Ερινύες, που τιμωρούσαν αυτούς που διέπρατταν εγκλήματα κατά συγγενών τους. Προς τιμήν του αρχαίου ελληνικού Πανθέου, ποιητές συνέθεσαν τους Ομηρικούς Ύμνους (ένα σύνολο από τριάντα τρία τραγούδια).

Ο Ηρόδοτος στο Β΄ βιβλίο του (Ευτέρπη), μας λέει ότι η προέλευση όλων των θεών ήταν από τους αρχαίους Αιγύπτιους, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που δημιούργησαν τα ονόματα των δώδεκα θεών, ίδρυσαν βωμούς, αγάλματα, ναούς προς τιμήν τους και έπειτα τα υιοθέτησαν οι Έλληνες από τους Πελασγούς πού είχαν μεταναστεύσει στην Αττική.

Ο Ηρόδοτος συνεχίζει λίγο παρακάτω και προσθέτει ότι τα ονόματα αυτά ήταν γνωστά στους Αιγύπτιους από τα βάθη των αιώνων με μόνες εξαιρέσεις τα ονόματα του Ποσειδώνα τον οποίο έμαθαν από τους Λίβυους και των Διόσκουρων και ότι η λατρεία τους εγκαθιδρύθηκε και καθορίστηκε με βάση την Αιγυπτιακή.

Εποχή θεών και ανθρώπων.
Ο γάμος του Πηλέα με την Θέτιδα,
έργο του Hans Rottenhammer

Ανάμεσα στην εποχή που οι θεοί ζούσαν απόμακροι και την εποχή που έπαψαν να παρεμβαίνουν στην ανθρώπινη ιστορία, εξελίχθηκε μια σύντομη μεταβατική εποχή στην οποία θεοί και θνητοί ζούσαν μαζί. Οι περισσότερες από αυτές τις ιστορίες περιλαμβάνονται στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου και διαιρούνται σε δύο θεματικές ενότητες: ιστορίες αγάπης, και ιστορίες θείας τιμωρίας.

Οι ιστορίες αγάπης συχνά συνεπάγονται αιμομιξία ή αποπλάνηση και ένωση μιας θνητής με θεό, με καρπούς του έρωτα ηρωικούς απογόνους. Πιο σπάνια, μια θεά ζευγαρώνει με έναν θνητό, όπως στον ομηρικό Ύμνο για την Αφροδίτη, όπου η θεά ενώνεται με τον Αγχίση και γεννά τον Αινεία.

Η δεύτερη ενότητα περιλαμβάνει την συσχέτιση σημαντικών πολιτιστικών καινοτομιών ή εφευρέσεων με μυθικά πρόσωπα. Για παράδειγμα, ο Προμηθέας κλέβει την φωτιά από τους θεούς για να την δώσει στους ανθρώπους, ο Τάνταλος κλέβει το νέκταρ και την αμβροσία από το τραπέζι του Δια και το δίνει στους υπηκόους του αποκαλύπτοντας τα μυστικά της αθανασίας, η Δήμητρα διδάσκει τη γεωργία και τα Μυστήρια στον Τριπτόλεμο, ο Μαρσύας εφευρίσκει τον αυλό και διαγωνίζεται με τον Απόλλωνα. Οι περιπέτειες του Προμηθέα και η τιμωρία του οριοθετούν ένα σημείο αναφοράς ανάμεσα στην ιστορία των θεών και των ανθρώπων. Ένα τμήμα πάπυρου, από τον τρίτο αιώνα, απεικονίζει τον Διόνυσο να τιμωρεί τον βασιλιά της Θράκης, Λυκούργο, ο οποίος άργησε να τιμήσει τον νέο θεό, με αποτέλεσμα φρικιαστικές ποινές που επεκτάθηκαν μεταθανάτια. Η ιστορία της άφιξης του Διονύσου και η θεμελίωση της λατρείας του στη Θράκη ήταν επίσης το αντικείμενο μιας τριλογίας του Αισχύλου.

Ηρωική Εποχή

Η εποχή στην όποια ζούσαν οι ήρωες είναι γνωστή ως ηρωική εποχή. Η επική ποίηση δημιούργησε κύκλους ιστοριών γύρω από συγκεκριμένα γεγονότα ή ήρωες και καθιέρωσε τις οικογενειακές σχέσεις μεταξύ των ηρώων στις διάφορες ιστορίες. Έτσι, προέκυψε και η χρονολογική διάταξη των ιστοριών. Σύμφωνα με τον Ken Dowden, "υπάρχει μια δομή αίτιο-αποτέλεσμα, μπορούμε δηλαδή να παρακολουθήσουμε την τύχη κάποιων οικογενειών σε βάθος χρόνου".

Μετά την άνοδο της λατρείας των ηρώων, θεοί και ήρωες θεωρούνται εξίσου ιεροί και οι άνθρωποι τους επικαλούνται από κοινού σε όρκους και προσευχές. Σε αντίθεση με την εποχή των θεών, κατά τη διάρκεια της ηρωικής εποχής, οι ήρωες δεν αποτελούν μια καθορισμένη κλειστή ομάδα. Μείζονες θεοί δεν γεννιούνται πλέον, αλλά νέοι ήρωες μπορούν πάντοτε να αναδειχθούν. Μια άλλη σημαντική διάφορα είναι ότι ο ήρωας προσδιορίζει την εθνολογική ταυτότητα της εκάστοτε τοπικής κοινωνίας. Αντίθετα, οι θεοί θεωρούνταν καθολικοί.

Οι μνημειώδες εκδηλώσεις προς τιμήν του Ηρακλή θεωρούνται ως η απαρχή της εποχής των ηρώων. Στην ηρωική εποχή έχουν επίσης αποδοθεί τρία μεγάλα στρατιωτικά γεγονότα, η Αργοναυτική εκστρατεία, ο Τρωικός πόλεμος καθώς και ο Θηβαϊκός κύκλος.

Ηρακλής

Ο Ηρακλής με τον μικρό Τήλεφο, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι.

Ορισμένοι ερευνητές θέλουν να πιστεύουν ότι πίσω από τον μύθο του Ηρακλή κρύβεται μια αληθινή ιστορία, σαν κάποιου υποτελούς οπλαρχηγού του βασιλείου του Άργους. Μερικοί ερευνητές εξετάζουν την ιστορία του Ηρακλή ως μια αλληγορία της διέλευσης του Ήλιου από τις δώδεκα θέσεις του ζωδιακού κύκλου. Άλλοι στηρίζονται σε προγενέστερους μύθους, παρουσιάζοντας την ιστορία του Ηρακλή ως τοπική προσάρτηση ηρωικών μύθων που είχαν ήδη εδραιωθεί.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ηρακλής ήταν γιος του Δια και της Αλκμήνης, εγγονής του Περσέα. Οι μυθικές μοναχικές περιπλανήσεις του ήταν πηγές πολλών δημοφιλών θρύλων. Συνήθως απεικονίζεται ως θυσιαστής γιατί θεωρείται ιδρυτής των βωμών, ενώ είχε και την φήμη του αδηφάγου. Με αυτόν ακριβώς τον ρόλο εμφανίζεται σε κωμωδίες, ενώ το τραγικό τέλος του είναι το κυρίαρχο θέμα σε αρκετές τραγωδίες. Στην τέχνη και τη λογοτεχνία, ο Ηρακλής παρουσιαζόταν ως ένας εξαιρετικά ισχυρός άνδρας μετρίου αναστήματος. Χαρακτηριστικό του όπλο ήταν το τόξο, αλλά και το ρόπαλο. Σχέδια σε αγγεία αποδεικνύουν την απαράμιλλη δημοτικότητα του Ηρακλή, καθώς η μάχη με τον λέοντα απεικονίζεται πολλές εκατοντάδες φορές.

Ο Ηρακλής συναντάται επίσης στην ετρουσκική και ρωμαϊκή μυθολογία και λατρεία. Στην Ιταλία, λατρεύτηκε ως θεός του εμπορίου, αν και μερικοί προσεύχονταν σε αυτόν για να έχουν καλή τύχη και να διαφεύγουν τον κίνδυνο.

Αργοναυτική εκστρατεία

Το μόνο σωζόμενο επικό κείμενο, τα Αργοναυτικά του Απολλώνιου της Ρόδου, εξιστορεί το ταξίδι του Ιάσονα και των Αργοναυτών στην Κολχίδα για να φέρουν στην Ιωλκό το Χρυσόμαλλο Δέρας. Ο Ιάσων αναλαμβάνει αυτή την αποστολή κατόπιν διαταγής του Πελία, βασιλιά της Ιωλκους, που είχε δεχτεί τον χρησμό ότι κάποιος "μονοσάνδαλος" θα έφερνε την καταστροφή του. Ο Ιάσων, κατεβαίνοντας από το όρος Πήλιο όπου είχε ανατραφεί από τον κένταυρο Χείρωνα, έχει χάσει ένα σανδάλι διασχίζοντας τον ποταμό Άναυρο όταν φτάνει στην αυλή του Πελία, και του θυμίζει την προφητεία.

Σχεδόν κάθε μέλος της επόμενης γενιάς ηρώων, όπως ο Ηρακλής, επιβιβάζεται με τον Ιάσονα στο πλοίο Αργώ που κατασκευάζεται ειδικά γι'αυτή την εκστρατεία. Σ'αυτή τη γένια περιλαμβάνονται ο Θησέας, που νίκησε τον Μινώταυρο στην Κρήτη, οι Διοσκουροι, η ηρωίδα Αταλάντη, ο Μελέαγρος, που έχει δικό του επικό κύκλο αναλογο με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, και πολλοί άλλοι. Ο Πίνδαρος, ο Απολλώνιος και ο Απολλόδωρος προσπάθησαν να δώσουν πλήρη κατάλογο των Αργοναυτών. Παρ΄όλο που ο Απολλώνιος έγραψε το ποίημα τον 3ο αιώνα π.Χ., η ιστορία των Αργοναυτών θεωρείται παλαιότερη από την Οδύσσεια, η οποία παρουσιάζει κάποια αναλογία με τις περιπλανήσεις του Ιάσονα (περιπλανήσεις του Οδυσσέα). Ορισμένοι Έλληνες ερευνητές θεωρούν την εκστρατεία αυτή ως βασιζόμενη σε κάποιο άγνωστο ιστορικό γεγονός, μαρτυρία για ένα πρώτο βήμα εξάπλωσης του ελληνικού εμπορίου στον Εύξεινο Πόντο. Η τραγική ιστορία της Μήδειας, κόρης του Αιήτη βασιλιά της Κολχίδας και της ωκεανίδας Ιδας, υπήρξε πηγή έμπνευσης για μεγάλο αριθμό συγγραφέων και καλλιτεχνών από την αρχαιότητα έως σήμερα.

Τρωικός Πόλεμος.

Στο έργο Η Οργή του Αχιλλέα του Giovanni Battista Tiepolo (1757, 300 x 300 cm, Villa Valmarana, Vicenza), ο Αχιλλέας εξοργισμένος επειδή ο Αγαμέμνων διεκδικεί της αιχμάλωτη Βρισηίδα τραβάει το σπαθί του για να τον σκοτώσει. Η ξαφνική εμφάνιση της θεάς Αθηνάς, που σε αυτήν την τοιχογραφία αρπάζει τον Αχιλλέα από τα μαλλιά, αποτρέπει την πράξη βίας.

 

 

Η Ελληνική μυθολογία προσφέρει μια από τις πλέον περίφημες σελίδες της με τον Τρωικό Πόλεμο, την πολύχρονη σύγκρουση μεταξύ Αχαιων και Τρώων, και τα επακόλουθα της. Ο Όμηρος έζησε τον 8ο αιώνα π.Χ. ενώ η χρονολόγηση ιστορικών γεγονότων που θα μπορούσαν να δώσουν πρόσχημα για την δημιουργία του μύθου, σύμφωνα με διάφορους αρχαίους ιστορικούς, τοποθετείται μεταξύ 13ου και 11ου αιώνα π.Χ. (Ηρόδοτος μεταξύ άλλων). Για τον Ερρίκο Σλήμαν ένας πόλεμος μεταξύ Μυκηναίων και Τρώων ήταν ιστορικό γεγονός, παρ'ολο που τα ευρήματα του αποδίδονταν χρονολογικά στην 2η π.Χ. χιλιετηρίδα.

Η θυσία της Ιφιγένειας.

Ο Τρωικός κύκλος, μια συλλογή επικών ποιημάτων, αρχίζει με τα γεγονότα που οδήγησαν στον πόλεμο: η Έρις και το χρυσό μήλο, η κρίση του Πάρη, η απαγωγή της Ελένης από αυτόν, η θυσία της Ιφιγένειας στην Αυλίδα. Για την ανάκτηση της Ελένης, οι Έλληνες ξεκίνησαν μια μεγάλη εκστρατεία κάτω από την γενική αρχηγία του Αγαμέμνονα, αδερφό του Μενέλαου, βασιλέων αντιστοίχως των Μυκηνών και της Σπάρτης.

Πρίαμος και Αχιλλέας.

Η Ιλιάδα, που εξιστορεί ενδελεχώς πενήντα μία μέρες από τον δέκατο χρόνο του πολέμου, περιγράφει την διαμάχη μεταξύ του Αγαμέμνονα και του Αχιλλέα, που τελικά οδήγησε στο θάνατο του φίλου του τελευταίου Πάτροκλου και τον θάνατο του πρεσβύτερου γιου του Πριάμου, Έκτορα. Μετά το θάνατο του Έκτορα οι Τρώες συμμαχούν με δύο εξωτικούς συμμάχους, την Πενθεσίλεια, βασίλισσα των Αμαζόνων, και τον Μέμνωνα, βασιλιά της Αιθιοπίας και γιο της θεάς Ηούς. Ο Αχιλλέας τους σκότωσε και τους δύο, αλλά στη συνέχεια ο Πάρις κατάφερε να τον σκοτώσει με ένα βέλος καθοδηγούμενο από τον θεό Απόλλωνα. Πριν κατακτήσουν την πόλη, οι Έλληνες έπρεπε να κλέψουν από την Ακρόπολη της Τροίας ένα ξύλινο ομοίωμα της Παλλάδος Αθηνάς, το Παλλάδιο.

Τελικά, με την βοήθεια της Αθηνάς, κατασκεύασαν τον Δούρειο Ίππο. Παρά τις προειδοποιήσεις της κόρης του Πριάμου, Κασσάνδρας, και του ιερέα Λαοκόοντα οι Τρώες πείστηκαν από τον Σίνο, έναν Έλληνα που υποδυόταν τον λιποτάκτη, να φέρουν το άλογο εντός των τειχών της Τροίας ως προσφορά προς τους Θεούς. Το βράδυ ο ελληνικός στόλος επέστρεψε, και οι Έλληνες βγαίνοντας από το άλογο άνοιξαν τις πύλες της Τροίας. Στη μάχη που ακολούθησε, ολόκληρη η Τροία λεηλατήθηκε και καταστράφηκε, ο Πρίαμος και οι εναπομείναντες υιοί του μαζί με τον υπόλοιπο πληθυσμό σφαγιάσθηκαν. Τα περιπετειώδη ταξίδια της επιστροφής των Ελλήνων (συμπεριλαμβανομένων των περιπλανήσεων του Οδυσσέα και του Αινεία και το φόνο του Αγαμέμνονα) εξιστορούνται σε δύο έπη, στο Νόστοι και στην Οδύσσεια του Ομήρου. Ο Τρωικός κύκλος περιλαμβάνει επίσης τις περιπέτειες των τέκνων της Τρωικής γενιάς, όπως ο Ορέστης και ο Τηλέμαχος.

Ο El Greco εμπνεύστηκε την ελαιογραφία Λαοκόων από τον γνωστό ιερέα της Τροίας που προσπάθησε να καταστρέψει τον Δούρειο Ίππο και τελικά σκοτώθηκε από θαλάσσια ερπετά.

Ο Τρωικός Πόλεμος παρέχει μια ποικιλία θεμάτων και αποτέλεσε βασική πηγή έμπνευσης για τους αρχαίους Έλληνες καλλιτέχνες. Η καλλιτεχνική προτίμηση για θέματα που απορρέουν από τον Τρωικό Κύκλο δείχνει τη σημασία του για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Ο ίδιος μυθολογικός κύκλος επίσης ενέπνευσε μια σειρά από μεταγενέστερες ευρωπαϊκές λογοτεχνικές γραφές. Πιο συγκεκριμένα, Ευρωπαίοι συγγραφείς του Μεσαίωνα συχνά μελετούσαν τον Όμηρο και ανέσυραν από τους μύθους της Τροίας πάμπολλες ηρωικές και ρομαντικές αφηγήσεις που εύκολα προσάρμοζαν στο δικό τους περιβάλλον.

Μύθοι της ελληνικής μυθολογίας (ειδικά)

► Άθλοι του Ηρακλή‎

Άλογα του Διομήδη / Βόδια του Γηρυόνη / Ερυμάνθιος Κάπρος / Ζώνη της Ιππολύτης / Κέρβερος / Κόπρος του Αυγεία / Κερυνίτιδα Έλαφος / Λέων της Νεμέας / Λερναία Ύδρα / Μήλα των Εσπερίδων / Στυμφαλίδες Όρνιθες / Ταύρος της Κρήτης.

 

► Αργοναυτική εκστρατεία‎

Αερόπης / Αιήτης / Αργώ / Άργος του Φρίξου / Άψυρτος / Γλαύκος ο Κυζικηνός / Ιάσονας / Κλεοπάτρα (Βορέα) / Κύζικος (μυθολογία) / Μήδεια / Ναυπάκτια έπη / Πελίας / Σειρήνες / Σκύλλα / Συμπληγάδες Πέτρες / Τάλως (μυθολογία) / Υψιπύλη / Φινέας (γιος του Αγήνορα) / Φρόντις / Χάρυβδη / Χαλκόταυροι / Χαλκιόπη / Χρυσόμαλλο δέρας.

► Ηρακλείδες‎

Δυναστεία Αγιαδών / Άγρων ο Νίνου / Αιχμαγόρας / Αλήτης του Ιππότη / Αλεξιάρης / Αλκαίος) / Ανίκητος / Αριστόδημος ο Ηρακλείδης / Αριστόμαχος ο Ηρακλείδης / Αρχέμαχος / Αστυάναξ / Αχέλης / Βουκόλος / Γλαύκος ο Μεσσήνιος / Δύμας / Δεξαμενός / Δηίονας / Δηικόωντας / Δημούχοι / Δημοκόωντας / Δωτάδας / Ευαίχμη / Ευμήδης / Ευρύπυλος / Δυναστεία Ευρυποντιδών / Έχεμος / Εχέφρονας / Ιόβης / Ιππότης / Ίσθμιος / Κέλτος / Κανδαύλης / Κλεοδαίος / Κρεσφόντης / Λάνασσα / Λεύκιππος / Μέντωρ / Μακαρία του Ηρακλή / Πολυφόντης / Σκύθης / Συβότας / Τήλεφος / Τημενίδες / Τήμενος / Τληπόλεμος / Τυρρηνός / Ύλλος / Φίντας / Φάλκης / Φείδιππος.

► Θηβαϊκός κύκλος‎
► Επτά επί Θήβας‎:

Άδραστος / Αμφιάραος / Καπανέας.

► Θηβαϊκός (επικός) κύκλος‎

Αλκμαιωνίς / Επίγονοι (έπος) / Θηβαΐς (έπος) / Οιδιπόδεια.

► Οδύσσεια
► Γεωγραφία της Οδύσσειας‎

Αιαία / Αιολία (ομηρική).

► Μνηστήρες της Πηνελόπης‎
Αγέλαος / Αμφίνομος / Αμφιμέδων / Γλαύκος / Δημοπτόλεμος / Ευπείθης / Ευρύλοχος / Ευρύμαχος / Ευρύνομος / Ευρυδάμας / Λειώδης / Πόλυβος / Πείσανδρος / Περίφαντας / Περιμήδης.

► Ταφίοι‎
Μυθικοί βασιλείς των Ταφίων‎ :   Έλειος / Μέντης / Πτερέλαος / Τάφιος /

► Τρωικός πόλεμος‎
► Μνηστήρες της Ωραίας Ελένης‎
Αίας ο Λοκρός / Αίας ο Τελαμώνιος / Αγαπήνορας / Αμφίλοχος / Αντίλοχος / Ασκάλαφος ο Ορχομένιος / Διομήδης / Εύμηλος του Αδμήτου / Ιδομενέας / Λας / Λεοντέας / Μενέλαος / Μενεσθέας / Μηριόνης / Νιρέας / Οδυσσέας / Πάτροκλος / Πηνέλεως / Τληπόλεμος / Φιλοκτήτης.

► Πελλήνη‎
Αρχαία Πελλήνη / Αριστοναύτες / Θεοξένια Πελλήνης / Πρόμαχος ο Πελληνεύς / Σώστρατος ο Πελληνεύς / Υπεράσιος / Χαίρων ο Πελληνεύς.

► Τρώες‎
Μυθικοί βασιλείς της Τροίας: Ασκάνιος / Δάρδανος / Εριχθόνιος της Τρωάδος / Ίλος του Τρώα / Κάπυς / Λαομέδων / Πρίαμος / Τεύκρος της Τρωάδος / Τρως.

► Τρωάδα‎
Αρχαίες πόλεις της Τρωάδας‎: Άστυρα Τρωάδος / Άβυδος Μυσίας / Αλεξάνδρεια Τρωάς / Αμαξιτός / Άντανδρος / Άσσος / Γάργαρα / Δάρδανος (πόλη) / Ζέλεια / Θύμβρα Τρωάδος / Καλή Πεύκη Τρωάδος / Κεβρήνη / Κλεανδρία Τρωάδος / Κοκύλιον Τρωάδος / Κορύβισσα Τρωάδος / Λάμψακος / Λάρισα Τρωάδος / Μάρπησσος (πόλη) / Μαλλός Τρωάδος / Νεάνδρεια Τρωάδος / Πέτρα Τρωάδος / Περκώτη Τρωάδος / Πηγαί Τρωάδος / Πολίχνα Τρωάδος / Σίγειον / Σκαμάνδρεια / Τραγασαί Τρωάδος / Τροία.

Μύθοι της ελληνικής μυθολογίας (γενικά)

Α - Άθλοι του Ηρακλή / Αλκμαίων / Αλφειός / Αργοναυτική εκστρατεία / Αρπαγή της Ευρώπης / Αρπαγή των Λευκιππίδων.

Γ - Γαλινθιάδα / Γλαύκος ο Αθηναίος / Γοργόνη.

Δ - Δάδα (μυθολογία) / Δάφνις / Δίων (μυθολογία) / Δαμασίππη / Δημοφών ο Ελευσίνιος / Δίαυλος (μυθολογία) / Δίρκη.

Ε - Εύνοστος / Έναλος / Εριφύλη / Ερμαφρόδιτος / Ερμοχάρης / Έρση / Έρυξ.Ερυσίχθονας ο Θεσσαλός / Ευβουλέας ο Ελευσίνιος / Ευβουλέας ο χοιροβοσκός / Ευλιμένη / Ευρώπη (μυθολογία) / Ευρυδίκη (μυθολογία) / Ευφράτης (μυθολογία).

Η - Ημαθίδες / Ηριγόνη η Αθηναία / Ησιόνη (μητέρα Τεύκρου).

Θ - Θάμυρις / Θέσπιος / Θίσβη (μυθολογία) / Θεμιστώ / Θεογονία / Θεοφάνη / Θερσίτης.

Ι - Ιώ (μυθολογία) / Ιασίων / Ικάριος ο Αθηναίος / Ίκαρος / Ιλιόνη / Ιστορίδα / Ίτυλος / Ιφίς και Αναξαρέτη / Ιφιγένεια.

Κ - Κάλαμος (μυθολογία) / Κέρκωπες / Κέφαλος (μυθολογία) / Κόρεσος / Κύκνος (μυθολογία) / Κανάκη / Κασσιόπη (μυθολογία) / Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα / Κατάλογος Γυναικών / Κλέοβις και Βίτων / Κλείνις / Κλυταιμνήστρα / Κρίνις / Κριός (μυθολογία) / Κυάνιππος και Λευκονόη.

Λ - Λεύκα του Δία / Λεύκος Λικύμνιος / Λυγαριά το δέντρο της Ήρας.

Μ - Μέλισσα (μυθολογία) / Μύθος του Ίκαρου και του Δαίδαλου Μινώταυρος / Μινυάδες.

Ν - Νάρκισσος (μυθολογία) / Νηλέας / Νιόβη.

Ο - Οδύσσεια / Οινόμαος / Οινέας.

Π - Πίθος των Δαναΐδων / Πανδάρεως / Παρθενόπη (Σειρήνα) / Πασιφάη / Πηλέας / Πλάτανος της Γόρτυνας / Πλάτανος της Κνωσού /

Τ - Τάνταλος / Τιτανομαχία / Τρωικός πόλεμος.

Φ - Φοίνικας και ελαιόδεντρο της Δήλου / Φρίξος και Έλλη.

Χ - Χρυσηίδα.

Ψ - Ψαμάθη (Κροτώπου)

Ελληνικά Μυθολογικά Πλάσματα

Μυθικά Τέρατα

Κέρβερος, γιγάντιο τρικέφαλο κυνηγόσκυλο που φρουρούσε τις πύλες του Άδη.
Χάρυβδη, ένα θαλάσσιο τέρας του οποίου οι εισπνοές σχημάτιζαν μια θανάσιμη δίνη.
Έμπουσα, Το πρόσωπο της Έμπουσας έλαμπε σαν πύρινο και είχε είτε ένα μόνο πόδι, είτε ένα χάλκινο και ένα γαϊδουρινό.
Γοργόνες, τερατώδεις αδελφές με φτερά από χρυσό, χάλκινα νύχια και φίδια για μαλλιά.Όταν κάποιος τις κοίταζε κατάματα μεταμορφωνόταν σε πέτρα.
Ευρυάλη / Μέδουσα / Σθενώ / Δεινώ / Ενυώ / Πεφρηδώ.
Γραίες, Είχαν ένα μάτι κι ένα δόντι το οποίο μοιράζονταν αναμεταξύ τους.
Άρπυιες, φτερωτά τέρατα με τα σώματα πουλιών και κεφαλές και κορμούς γυναικών.
Αελλώ / Νικοθόη / Ωκυπέτη / Ποδάργη.
Κόβαλος, λάτρης των γρίφων και των αινιγμάτων, δαίμων που στόχευε στη ψυχαγωγία αναμεταξύ αυτών και των ανθρώπων. Κλέφτες ή μάγειρες, που αποτελούνται από ξωτικά όντα. Κατηγορία καλικάντζαρων των αγαθών, θησαυρών και ορυκτών. Έχουνε χαρακτηριστικά ανθρωποειδούς με ξωτική έκφραση μορφής βατράχου, γάτας ή σκύλου (ζώα που κυριεύονται από το Πνεύμα).
Μορμώ, ένα πλάσμα βαμπίρ που δάγκωνε τα παιδιά.
Ταράξιππος, ήταν Δαίμονας των αρχαίων που γνωστός κυρίως στους ιπποδρόμους.
Λάμια, ήταν βασίλισσα της Λιβύης που έγινε δαίμονας.

Μυθικά Υβρίδια.

Αυτά τα πλάσματα συνδυάζουν ανθρώπους και ζώα, ή τα χαρακτηριστικά των διαφόρων ζώων.

Κένταυροι, πλάσματα μισοί άνθρωποι, μισοί άλογα.

Άσβολος / Ευρυτίων / Φόλος.
Χαρικλώ, σύζυγος του Κενταύρου Χείρωνα.
Χείρων, ο μεγαλύτερος και ο σοφότερος των Κενταύρων,
Νέσσος, ένας βαρκάρης στον Εύηνο ποταμό,
Χίμαιρα, εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα).
Ιππαλεκτρυών, ένα πλάσμα με τα μπροστινά μέρη ενός κόκορα και το σώμα ενός αλόγου,
Ιχθυοκένταυρος, ένα ζευγάρι των θαλάσσιων Κενταύρων με τα ανώτερα σώματα των ανθρώπων, κάτω μέτωπα των αλόγων, και οι ουρές των ψαριών,
Iπποτης λέως, μια φυλή μισoί άλογα, μισοί άνθρωποι,
Μαντιχώρας, ένα τέρας με το κεφάλι ενός άνδρα, το σώμα ενός λιονταριού και ένα εμβολιασμένο πυραύλων ρίψη ουρά,
Μινώταυρος, ένα τέρας με κεφάλι ταύρου και το σώμα ενός άνδρα,
Οφιόταυρος, ένα πλάσμα που ήταν μισό ταύρος και μισό φίδι,
Όρθρος, ένα δικέφαλο σκυλί,αδερφός του κέρβερου ,σκοτώθηκε από τον Ηρακλή,
Πάνας, μια φυλή των πνευμάτων της φύσης,
Σάτυροι και Σάτιρες, μια φυλή των πνευμάτων της φύσης με τους φορείς των ανδρών, οι ουρές των αλόγων και τα αυτιά των γαϊδουριών,
Σειληνοί, μια φυλή των ηλικιωμένων Σατύρων με τους φορείς των παλαιών-άνδρες, πατημασιά, μύτες, οι ουρές των αλόγων, και τα αυτιά από γαϊδούρια,
Σειρήνες, γοργόνες των οποίων το ακαταμάχητο τραγούδι δελέαζε τους ναύτες,
Σφίγγα, ένα πλάσμα με το σώμα ενός λιονταριού και το κεφάλι μιας γυναίκας,
Τελχίνες, ειδικευμένοι εργάτες μετάλλου με κεφάλια σκύλων και βατραχοπέδιλα φώκιας στη θέση των χεριών,

Γίγαντες

Οι γίγαντες ήταν μια κατηγορία αφύσικα μεγάλων και συχνά τερατωδών ανδρών που είχαν στενή σχέση με τους θεούς.

Εκατόγχειρες, θεοί των σφοδρών καταιγίδων και τυφώνων. Τρεις γιοί του Ουρανού και της Γαίας, ο καθένας με τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα .

Οι τρεις Μοίρες οπλισμένες με χάλκινα ρόπαλα σκοτώνουν τους δυο γίγαντες, τον Άγριο και τον Θώα.

Άγριος, ένας ανθρωποφάγος Θρακιώτης γίγαντας, ο οποίος ήταν μισός άνθρωπος και μισός αρκούδα.
Βριάρεως (ή Αιγαίων), ο σθεναρός,
Κόττος, ο λυσσαλέος,
Γύγης, ο μεγαλόμελος (αυτός με τα μεγάλα μέλη),
Αλκυονέας, ο βασιλιάς των Θρακικών γιγάντων, ο οποίος σκοτώθηκε από τον Ηρακλή.
Αλωάδες, δύο γίγαντες που επιχείρησαν να εισβάλουν στον ουρανό.

Ώτος / Εφιάλτης / ‘Αργης / Βρ//οντης / Στερόπης /
Ανταίος, γίγαντας της Λιβύης, που πάλευε με όλους τους επισκέπτες μέχρι θανάτου μέχρι που σκοτώθηκε από τον Ηρακλή.
Άργος ο Πανόπτης, ο γίγαντας με τα εκατό μάτια αναγκασμένος για τη φύλαξη της Ioύς.

Κύκλωπες

(Οι Γέροντες), τρεις μονόφθαλμοι γίγαντες που σφυρηλάτησαν τον κεραυνό του Δία.

Κύκλωπες (Οι Νεότεροι), μια φυλή μονόφθαλμων σαρκοβόρων γιγάντων που έβοσκαν κοπάδια προβάτων στο νησί της Σικελίας.

Πολύφημος, ένας Κύκλωπας ο οποίος κατέλαβε για λίγο τον Οδυσσέα και τους άντρες του.

Εγκέλαδος, ένας από θρακιώτες γίγαντες που έκαναν πόλεμο κατά των θεών.
Γεγένεες, μια φυλή γιγάντων με έξι χέρια που αγωνίστηκαν με τους Αργοναύτες για το Bear Mountain[ασαφές] στη Μυσία.
Γηρυών, γίγαντας με τρία σώματα, και τέσσερα φτερά που στάθηκε στο κόκκινο νησί Ερύθεια.
Λαιστρυγόνες, μια φυλή ανθρωποφάγων γιγάντων που αντιμετωπίζουν τον Οδυσσέα στα ταξίδια του.
Ωρίων, ένας γίγαντας κυνηγός τον οποίο ο Δίας τοποθέτησε ανάμεσα στα αστέρια, ως τον αστερισμό του Ωρίωνα.
Πορφυρίων, ο βασιλιάς των γιγάντων ο οποίος, χτυπημένος από τον Ηρακλή και του Δία με βέλη και αστραπές αφού προσπάθησε να βιάσει την Ήρα.
Τάλως, ένας γίγαντας κατασκευασμένος από ορείχαλκο από τον Ήφαιστο, και δοσμένος από τον Δία στην ερωμένη του, Ευρώπη ως προσωπικός προστάτης της.
Τιτυός, ένας γίγαντας που σκοτώθηκε από τον Απόλλωνα και την Άρτεμης, όταν επιχείρησε να βιάσει την μητέρα τους Λητώ.
Τυφών, ένας τερατώδης, αθάνατος, γίγαντας της θύελλας που νικήθηκε και φυλακίστηκε από τον Δία στον λάκκο των Τάρταρων.

Πηγές:

https://el.wikipedia.org
https://theancientwebgreece.wordpress.com
http://maxitisneastaxis.blogspot.gr