Άλλωστε, Δημοκρατία έχουμε, δεν έχουμε!

Κι ας είπε ο Αριστοτέλης πως:
«το πιό άνισο πράγμα, είναι η ίση μεταχείριση των άνισων».

Βλέπω άλλους να σκίζουνε την Ελληνική σημαία, και βλέπω και αυτούς που πληρώσανε χρόνια τώρα φόρους, ώστε ένα απλό κουρελόπανο να γίνεται μια ιδέα που να κυματίζει μαζί με το γαλάζιο, μαζί με τις αξίες και τα ιδανικά, και ν’ αποδίδει φόρο τιμής σ’ όλους εκείνους που δώσανε την ζωή τους για ένα κομμάτι πανί. Πόσο ανόητοι! Πάντα γελαστοί και γελασμένοι!

Και βλέπω αυτούς τους ανθρώπους σήμερα, να κλαίνε, να παρακαλάνε για ένα επίδομα αλληλεγγύης. Αυτό είναι το αντίτιμο της προσφοράς τους, 200 ευρώ.

Πίστευαν ότι ζούνε σ’ ένα κράτος που φροντίζει να μην έχει φτωχούς πολίτες, (όπως θα έπρεπε) αλλά να που δεν φροντίζει ούτε και αυτούς.

Γιατί κάποιοι, δεν το δικαιούνται λέει, γιατί είναι πιο φτωχοί απ’ τους φτωχούς! Τόσο φτωχοί, που δεν έχουνε λέει σπίτι να μείνουν και συνεπώς, ένα ρολόι της ΔΕΗ για να το δικαιούνται. Τόσο φτωχοί, που φιλοξενούνται! Φαντάσου!!!

Όχι φυσικά απ’ το προνοιακό κράτος σε κάποιο HOT SPOT με δωρεάν τροφή, περίθαλψη, και οσονούπω και 400 ευρώ ανα χείρας. Φιλοξενούνται σε κάποιον φίλο, αδερφό, σε κάποιο παιδί τους, σε κάποιον που δεν θα άντεχε να τους βλέπει στον δρόμο.

Τι κρίμα! Να μην τους έλεγαν κι αυτούς Χασάν. Θα είχανε λύσει το πρόβλημά τους. ΟΧΙ αγαπητοί μου, δεν είμαι ρατσιστής για όνομα του Θεού!

Όχι φυσικά με την αρνητική έννοια που σήμερα της προσδίδεται γιατί κάποτε, στα αρχαία χρόνια ήτανε μεγάλη τιμή στους νέους αχαιούς, να είναι τιμητές της ράτσας τους. Δηλαδή, Ρατσιστές.

Αλλά δεν βαριέσαι αδερφέ, ποιός ασχολείται με την αρχαία αχαϊκή διάλεκτο, (άλλωστε είναι μια νεκρή γλώσσα). Ποιός ενδιαφέρεται να μάθει τι μπορεί να σημαίνει ρις, ή ρας. Αυτό μας είπανε να λέμε, αυτό λέμε. Είμαστε απλά, η νέα γενιά των παπαγάλων!

Ο όρος ρατσιστής, είναι ευγενής όρος και σημαίνει, την αναγνώριση της φυλετικής διαφορετικότητας και το δικαίωμά της να το υπερασπίζεται. Κανονικά θα έπρεπε αν θέλει να προσδώσει κανείς αρνητική έννοια, για την κάποια πιθανώς επικαλούμενη φυλετική υπεροχή, (που είναι άλλο πράγμα) θα έπρεπε να λέει ότι αυτός, είναι «Ρασιαλιστής». Αλλά και πάλι, ποιός ασχολείται;

Ενώ ρατσιστής σημαίνει η αναγνώριση της φυλής, της ράτσας, και το δικαίωμά της να συνεχίζει την ύπαρξή της, τον πολιτισμό της, στον χώρο που επέλεξε να ζει κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό, να εξελίσσεται χωρίς να ενοχλεί, χωρίς να ενοχλείται από άλλες φυλές, χωρίς να θέλει η μία ν’ αλλάξει την άλλη ή να επιβάλλει τα δικά της ήθη και έθιμα, τον δικό της πολιτισμό.

Ναι, αλλά αν αφήνανε τον κόσμο έτσι, σήμερα κάπου θα υπήρχανε και οι Φοίνικες, οι Χετταίοι, οι Βαβυλώνιοι. Δεν υπάρχουνε όμως γιατί πολύ απλά και αυτονόητα, αναμείχθηκαν με άλλες φυλές, αλλά για τα απλά και αυτονόητα, χρειάζεται η ελάχιστη παιδεία, η ελάχιστη κριτική σκέψη αλλά είπαμε! Εμείς, οι παπαγάλοι....

Πόσο εύκολο είναι τελικά ν’ αλλάξεις μία λέξη και σε 50 – 60 χρόνια, να διαιρέσεις έναν λαό σε ρατσιστές και μη, όπως ακριβώς άλλαξε και ο ευγενής όρος «εθνιστής», που είναι αυτός που αγαπά τον τόπο του, την αυλή του, το σπίτι του, την πατρίδα του, το έθνος του, δίχως να πειράζει ή να ενοχλεί κάποιον άλλον. Κι όποιος σήμερα αγαπά τα αυτονόητα, είναι εθνικιστής.... όπως ακριβώς ήτανε ο Σολωμός, ο Ρίτσος, ο Ελύτης και τόσοι άλλοι. Όλοι τους Εθνικιστές.

Πόση ανοησία και αμορφωσιά μπορεί ακόμη ν’ αντέξει ο Έλληνας;
Πόση αδιαφορία, πόση υποκρισία;

Να μην αντιδρά στην αλήθεια, στα γεγονότα, και ν’ αντιδρά στο άκουσμά της. Μάλλον γιατί είναι πιό εύκολο. Λέγεται κι απ’ τον καναπέ!

ΟΧΙ λοιπόν, με την σημερινή αρνητική έννοια δεν είμαι ρατσιστής.
Ρατσιστής είναι το κράτος απέναντι σ’ αυτόν τον Έλληνα, όχι εγώ.

Σ’ αυτόν που το πλήρωνε 40 χρόνια σαν φορολογούμενος πολίτης.

Σ’ αυτόν που μεγάλωσε παιδιά για να υπηρετήσουνε αυτήν την πατρίδα.

Σ’ αυτόν που δημιούργησε και άλλους φορολογούμενους πολίτες.

Σ’ αυτόν που με τον κόπο ετών πήρε ένα σπιτάκι και τώρα, θα το πάρουνε άλλοι.

Σ’ αυτόν που είχε έναν πατέρα ή έναν παππού, που έδωσε την ζωή και το αίμα του για ένα κομμάτι πανί!

 Αυτοί είναι ρατσιστές, κι ΌΧΙ εγώ.

Κι αν τελικά καταφέρουν να πάρουν τα 200 ευρώ,
τα γεύματά τους πάντοτε «γκουρμέ» θα είναι:

• Σόγια. Που θα είναι η βάση εκείνης την μνημοσύνης με τις αξέχαστες γιορτές. Αδέρφια, ξαδέρφια και φίλοι μαζί τις Πασχαλιές και το αρνί στην σούβλα. Τις εκδρομές το καλοκαίρι, γιορτινό και χαρούμενο τραπέζι τα Χριστούγεννα, σε κάθε ευκαιρία χαρές και πανηγύρια και τόσα άλλα!

• Τα γεύματα, συνήθως θα επιδέχονται σκόνη απο τυρί έμενταλ, άρεσε κάποτε, πως να είναι άραγε σήμερα;

• Λίγα τρίμματα από σάλτσα ντομάτας, σαν αυτήν που αγοράζανε κάποτε στην λαϊκή, ή καλλιεργούσανε στον κήπο! Ωραίες εποχές!

• Το γεύμα, θα πασπαλίζεται συχνά με μιαν ιδέα από λαχανικά. Μπρόκολο, κουνουπίδι, μαρούλι και άλλα.

• Και τις Κυριακές, τις Κυριακές! Θα ξαναγράφουνε την ιστορία της ζωής τους από την αρχή. Τότε, που ήτανε μικρά παιδιά και τις περιμένανε για λίγο κρέας. Έτσι, το γκουρμέ θα έχει όλες εκείνες τις Κυριακάτικες μνήμες, με μπόλικη άπαχη σκόνη και ιδέα πλέον από κρέας. Δεν έχει σημασία ποιό, κρέας να είναι!

• Κι όσον αφορά το ξυνό, ένα ολόκληρο κουταλάκι! Το μόνο που υπάχει περίσσιο, γιατί είναι το μόνο που τους χαρίστηκε με τόση αβερτοσύνη!

Κι απ’ αυτό, θα εμπνευστούν οι σκηνοθέτες του Χόλυγουντ,
για να γράψουν τις 50.000 αποχρώσεις του γκρίζου.

Ντροπή! Ντροπή για όλους εκείνους που δεν λυγίζουνε μπροστά στα πεινασμένα, και δακρυσμένα μάτια τα γεμάτα απόγνωση. Όλα εκείνα τα μάτια που τα πρωτοκοιτάξαμε, που τ’ αγαπήσαμε, που με απλοχεριά θα μας τα χαρίζανε μόνο και μόνο, για να βλέπουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Κι ο Έλληνας σήμερα, «μη μου τους κύκλους τάρατε». Είναι διατεθειμένος ν’ απωλέσει τα πάντα, αξίες, ιδανικά, πιστεύω, ιστορία, γλώσσα, πολιτισμό αρκεί, να μην τον πάρεις απ’ την ουτοπία του, τον καναπέ του, την ασφάλειά του.

Φοβάται μην τυχόν, και χαρακτηριστεί ως ρατσιστής – εθνικιστής – ή μισαλλόδοξος κι όταν έρθει η ώρα, που θα έρθει, θα ψάχνει την χαμένη του ταυτότητα, θα ψάχνει το χαμένο του έθνος, θα ψάχνει και την χαμένη του πίστη.

Αλλά στο τέλος – τέλος, όποιος δεν αγωνίζεται γι’ αυτά, δεν τα δικαιούται.

Θα έχει τις συνέπειες των επιλογών του. Από την ιδεολογία του τίποτα, τις βαθυστόχαστες απόψεις του χαβαλέ, την διαλεκτική του φραμπαλά, τους ψευδεπίγραφους πανεπιστημιακούς τίτλους, τις βραδιές πιάνου με απόψεις του Ντιντερό ή Βολταίρου και ακόμη, την αέναη και σημαντική αγωνία για πρόκριση μιας ποδοσφαιρικής ομάδος ανάμεσα στον φραπέ, και το ποτό. Που με περισσή ευκολία θα γράφανε κάποιο σήριαλ με τίτλο: «το γκόλ, άργησε μια μέρα», και με απόλυτη βεβαιότητα θα λεγανε πως το μικρό σπίτι στο λιβάδι, δεν είναι κοντά στην θάλασσα!

Η φιλοσοφία του καναπέ και της απραξίας, του δεν βαριέσαι, του τι μας νοιάζει εμάς, του εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο; Όχι φυσικά, άλλος θα δώσει την ζωή του για να μπορείς εσύ, να μην αλλάξεις τον κόσμο σου, και να συνεχίσεις ήσυχος να πίνεις τον φραπέ σου.

Κάποιοι, με προτροπή του Καζαντάκη από την Ασκητική το «Σκάψε τι βλέπεις»; ψάχνουν ακόμη ένα γραμμάριο νοημοσύνης, αγωνίας και παιδείας στα σκονισμένα συρτάρια και άλλοι, με χαρά ξαναδιαβάζουν από την αρχή το Σούπερ Κατερίνα, και τον μικρό Σερίφη.

Πως να επικοινωνήσεις Θέ μου με τον σημερινό νεοέλληνα που ξαναρχίζει από την αρχή την προσχολική του παιδεία, που είναι και πάλι σήμερα στο:
«Λόλα, να ένα μήλο».

Φυσικά, ο κόσμος δεν χωρίζεται σε αυτούς που διαβάζουνε Καζαντζάκη ή μικρό Σερίφη, αν και πολλές φορές οι διαβάζοντες το πρώτο είναι πιο επικίνδυνοι, ο κόσμος όμως χωρίζεται σε αυτούς που έχουνε παιδεία, και σ’ αυτούς που δεν έχουνε γιατί οι πρώτοι, έχουνε μάθει μέσω της παιδείας να σκέφτονται, και να διέπονται από την ηθική και το δίκαιο. Να μιλάνε ελληνικά, και να γνωρίζουνε τι λένε. Είναι τόσο απλό.

Τελικά, επειδή τα πάντα είναι μαθηματικά, οι αριθμοί και οι εξισώσεις δείχνουνε την πορεία και το αποτέλεσμα. Δεν θα μας αρέσει, αλλά....

Άλλά όλα αυτά, θα τα έχουμε επιλέξει (ελεύθεροι) και συνειδητά. Θα είμαστε, το αποτέλεσμα των επιλογών μας. Αυτό ακριβώς που μας αξίζει, και θα το έχουμε επιλέξει, δημοκρατικά! Και δεν θα μας φταίει κανείς...

Άλλωστε, Δημοκρατία έχουμε. Δεν έχουμε!

 

**************