Ποιός τάχα αναρωτήθηκε αν ανάμεσα στον άοσμο θανάτο και την αγωνία για λύτρωση του είναι, ανάμεσα στην πληρότητα και την έλλειψη, αν κάθε ομότεχνος του ενός, έχει χρέος να στοχάζεται τον πόνο, τον θάνατο και τον έρωτα μέσα απο την πάλη αυτού του κόσμου;
Ποιός τόπος είναι εκείνος που θα βρει απάγγιο ψηλά στ’αστέρια ετούτη η απορία, “να ζεις κανείς ποιητικά, ή να μην ζει” για να κινήσει την σφαίρα της ζωής; Κι αν είναι οι ποιητές ως λεν οι φύλακες της αληθείας, τι ακριβώς αληθεύουν μέσα απο αυτήν την πρωτοδύναμη της ιερής γλώσσας, σέρνοντας τις ψυχές των ανθρώπων απο το αβυσσαλέο σκότος στο μόνιμο διαυγές φως;
Κι οι ίδιοι, σαν έχουν για αντίδωρο μέσα στην πικρία της μοναξία τους μονάχα την γνώση, φαίνεται πως είναι καταραμένοι κι εξόριστοι απο τον τόπο ετούτο, φαίνεται πως στο τέλος δεν κρατούν τίποτε για τον εαυτό τους, πως πεθαίνουν κι ανασταίνονται καθε μέρα και ώρα, καθε λεπτό και δευτερόλεπτο. Φαίνεται άδικο να παλεύει ο ποιητής μονάχα για τους άλλους...
Κι αν όχι, ίσως παλεύει απο ανάγκη, μιαν ανάγκη που ο ίδιος φρονεί ύψιστο χρέος, την λύτρωση, μα πάλι, πως είναι τόσο σίγουρος οτι θα λυτρωθεί, ποια κοσμογονική δύναμη της συνείδησης που μοιάζει εξαίρετο γεγονός για εκείνον βαθιά μέσα του, τον κάνει εκείνη την στιγμή να βρίσκεται στο απόλυτο κενό και να γινεται ιδέα ανυπολόγιστη που αυγάζει;
Κι αν πάλι, εκείνη η μυστική χειραψία της σιωπής του ποιητή με τον κόσμο, κρύβει ό,τι κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, σίγουρα ακούγεται μαγικό, ή καλύτερα, σαν κάτι που απλά δεν μπορεί να ειπωθεί με λέξεις. Μα πάλι, τι ωφελεί αυτή η απέραντη και άχραντη μυστικότητα και ιερότητα μπροστά στις χαρές μιας ωραίας και ξεγνοιαστης ζωής, όπου κάθε άνθρωπος διαλέγει τον δικό του δρόμο, τους δικούς του στοχασμούς και ωραιότητα που επιθυμεί να αντιμετωπίζει τον κόσμο. Κανένα πλήρωμα των μυστικών δυνάμεων μήτε Συμπληγάδες στο πεδίο της πραγματικότητας, μήτε μέλλοντα γοερών προφητειών. Προτιμότερη ίσως η δικαίωση στον πηγαιμό ενος ουτοπικού δρόμου έχοντας δραματική αίσθηση όπου η δόξα, φέυγει σαν πέπλο μαζί με τον θάνατο.
Απο την άλλη, όσο κι αν το σκέφτεται κανείς, τρομάζει αλλα και συνάμα νιώθει δέος, νιώθει ανείπωτη ιερότητα και σέβας αν αναλογιστεί οτι ίσως ο ποιητής, οφείλει να σπαταλήσει την ζωή του ως την τελευταία ρανίδα του αίματός του για τον κόσμο. Είναι σαν να κάνει θυσία στον βωμό του ήλιου και συνάμα στο χάος που μοιάζουν θεριά στην ζωή του. Μια διαθήκη όπου αιώνες θα υμνείται, αιώνες θα σταλάζει σαν αίμα στην συνείδηση του κόσμου, ρωμαλέος ωσάν ο ποιητής που θα κηρύττει την ζωή επ’απειρον, τίμια, μυστικά και ωραία, σαν βάλσαμο και δηλητήριο με καθαρότητα καινούργια στο προσκήνιο καθε φορά, πάντα διαφορετική μα πάντα κι όμοια.
Κι αν τέλος γνωρίσει ο ποιητής πως έχει απατηθεί, πως όλα στο τέλος είναι μια μάταιη προσπάθεια, πως δεν αξίζει κανείς να ζει ποιητικά, κάτω απο ποιον ουρανό θα σταλάξει τον ανείπωτο πόνο και τα δάκρυά του, σε ποιόν θεό θα μαρτυρήσει αυτήν του την απάτη και ποιόν του θα καταρραστεί, ποιός τόπος και ποιο χώμα θα τον χωρέσει ή θα τον αγκαλιάσει, ποιάν άνοιξη θα προτάξει του εξάντα κι οδηγό για όνειρα που ποτέ δεν ήρθαν ή ποτέ δεν έγιναν γινομένο στερέωμα στον κόσμο; Τότε η ποίηση, ίσως δεν γεννάει τα μέλλοντα που μοιάζουν να χτυπούν σαν κύματα απάνω στην προκυμαία της ύλης κι όλα, είναι μονάχα ηδονιστικές εξάψεις κι αυταπάτες του νου κρυμμένες καλά μέσα στους ανθρώπους.
Ποιός τάχα αναρωτήθηκε τον πόνο αν αξίζει, ποιός τάχα την ζωή, αν έχει χρέος να στοχάζεται τον θάνατο, τον έρωτα αν αξίζει, απο την πάλη μέσα αυτού του κόσμου;