Περιβάλλον

 

Χλωρίδα - Βλάστηση

Ο όρος χλωρίδα αναφέρεται στο σύνολο των διαφόρων ειδών φυτών που συναντώνται σε μία περιοχή. Η ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει πάνω από 6.000 είδη και υποείδη φυτών, από τα οποία περίπου 1.100 είναι ενδημικά, δηλαδή δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στην γη, ενώ 894 είδη από αυτά θεωρούνται σπάνια ή απειλούμενα. Είναι μοναδική στην Ευρώπη για τον πλούτο της, αλλά και για την μεγάλη αναλογία ενδημικών σε σχέση με την έκτασή της. Σε κάθε 1.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της χώρας µας αναλογούν 42 είδη φυτών ενώ σε κάποιες άλλες περιοχές µε μεσογειακό κλίµα, όπως αυτές της Καλιφόρνιας και της Ν∆ Αυστραλίας, αντιστοιχούν περίπου 12 είδη. Έτσι για παράδειγμα η Γερμανία, με έκταση σχεδόν τριπλάσια της Ελλάδας έχει 2.400 είδη και 6 ενδημικά, η Αγγλία με διπλάσια έκταση έχει 2.300 είδη και 16 ενδημικά και η Ισπανία με τετραπλάσια έκταση έχει σχεδόν τον ίδιο αριθμό ειδών με την Ελλάδα.

Αυτό το γεγονός οφείλεται στην μεγάλη ποικιλία βιοτόπων και οικοσυστημάτων, τα οποία είναι ικανά να φιλοξενήσουν όχι μόνο αυτόν τον αριθμό χλωρίδας αλλά και πολύ σημαντική πανίδα. Ο συνδυασμός της γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας μεταξύ τριών ηπείρων (Ευρώπη, Ασία, Αφρική), το ιδανικό μεσογειακό κλίμα, το έντονο ανάγλυφο, οι δαντελωτές ακρογιαλιές, τα χιλιάδες νησιά και η πλούσια παλαιογεωγραφική ιστορία του ελληνικού χώρου δημιούργησαν οικότοπους ζωτικής σημασίας στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Το ποσοστό ενδημισμού των φυτικών ειδών της χώρας µας ανέρχεται στο 18% µε την Πελοπόννησο, την Κρήτη και την Στερεά Ελλάδα να φιλοξενεί την πλειοψηφία τους. Τα Λευκά Όρη, οι κορυφές του Ολύμπου, η Πάρνηθα και ο Ταΰγετος είναι μεταξύ των βουνών που συγκεντρώνουν τα περισσότερα σπάνια είδη φυτών. Στην οροσειρά της Ροδόπης φυτρώνουν είδη που συναντώνται στις Άλπεις. Η καταγραφή τού βοτανικού πλούτου της Ελλάδας δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, καθώς κάθε χρόνο περιγράφονται νέα είδη. Τα τελευταία 10 χρόνια έχουν βρεθεί και περιγραφεί περισσότερα από 50.

Βλάστηση

Ενώ με την λέξη χλωρίδα εννοείται ο αριθμός των ειδών των φυτών που υπάρχουν σε μία περιοχή, ο όρος βλάστηση αναφέρεται στην ποσότητα της κάλυψης με πράσινο. Μια περιοχή, μπορεί να έχει πλούσια βλάστηση αλλά φτωχή χλωρίδα όπως μπορεί φυσικά να συμβαίνει και το αντίστροφο.

Τα είδη των φυτών που συναντώνται σε διάφορους τόπους δε φυτρώνουν τυχαία εκεί. Η βλάστησή τους εξαρτάται από ποικίλους παράγοντες. Από την επιφάνεια της θάλασσας προς το βουνό, οι συνθήκες του περιβάλλοντος αλλάζουν σταδιακά. Έτσι κάθε είδος φυτού φυτρώνει στο υψόμετρο που του προσφέρει τις ιδανικές συνθήκες ανάπτυξης (έδαφος, κλίμα: ηλιοφάνεια, βροχοπτώσεις, υγρασία, θερμοκρασία). Μ’ αυτόν τον τρόπο σχηματίζονται οι ζώνες βλάστησης. Σε κάθε ζώνη συναντώνται ορισμένα, και χαρακτηριστικά για την περιοχή, είδη φυτών. Συνεπώς, όταν μιλάμε για βλάστηση εννοούμε τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται οι φυτικοί οργανισμοί σε μια περιοχή.

Η Ελλάδα χωρίζεται στις εξής ζώνες βλάστησης:

Στην Μεσογειακή, σε υψόμετρο 0-600 μέτρα όπου συναντάται η Σκληρόφυλλη βλάστηση, δηλαδή μακί και φρύγανα όπως θυμάρι, πουρνάρι, κουμαριές, ελιές, δάφνη κ. ά. Είναι η πιο χαρακτηριστική, λόγω του κλίματος της Ελλάδας όπου οι μισοί περίπου μήνες του χρόνου είναι άνυδροι και με υψηλές θερμοκρασίες, ενώ ο χειμώνας είναι σύντομος, με λίγες βροχές που πέφτουν μαζεμένες. Οι συνθήκες αυτές δεν ευνοούν τα μεγάλα δέντρα που χρειάζονται πολύ νερό, αλλά φυτά με σκληρό φλοιό και μικρά φύλλα που δε χάνουν το νερό τους τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες.

Στην Παραμεσογειακή, σε υψόμετρο 600-1200 μέτρα όπου κυριαρχούν τα Φυλλοβόλα, Πλατύφυλλα φυτά όπως η βατομουριά, ήμερη βελανιδιά, η καστανιά κ.α.

Στην Ζώνη Ψυχρόβιων κωνοφόρων που βρίσκεται στα υψηλά όρη της Βόρειας Ελλάδας σε υψόμετρο μεγαλύτερο από 800 μέτρα και αποτελείται από δάση πεύκης, ερυθρελάτης και λευκής ελάτης.

Στην Ζώνη Δασών Οξιάς, Ελάτης και Κωνοφόρων σε υψόμετρο 1.700-1.800 μέτρα που συναντάται στις ορεινές περιοχές της Στερεάς Ελλάδας, της Πελοποννήσου και της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδας.

Στην Ζώνη Υψηλών Ορέων (αλπική) που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.700–2.900 μέτρα και αποτελείται από ποώδης βλάστηση, μικρούς θάμνους και αγριολούλουδα.

Επιπλέον υπάρχει και η Ζώνη βλάστησης Παραποτάμιων περιοχών που αναπτύσσεται δίπλα στα νερά των ποταμών όπως ο πλάτανος, η ιτιά, η αγγελική, η λεύκη, η φτελιά, η λυγαριά κ.α.

Είδη φυτών

Η κυριότερη ομάδα της ελληνικής βλάστησης είναι τα αειθαλή φυτά (πλατύφυλλα, σκληρόφυλλα). Από τις φυτικές οικογένειες των σπερματοφύτων, 520 είδη ανήκουν στα σύνθετα φυτά, 348 είδη στα ψυχανθή, 28 στα αγρωστώδη, 260 στα καρυοφυλλώδη, 230 στα χειλανθή, 183 στα σκιαδανθή, 158 στα λειριανθή.

Ανάλογα με την μορφή ή την φυσιογνωμία τους τα φυτά της ελληνικής χλωρίδας, μπορούν να χωριστούν ως ακολούθως:

• Θερόφυτα όπως το τριφύλλι, η μαλκομία η ελληνική ή η παράλιος, ο δαύκος ο καρωτός κ.α.
• Γεώφυτα όπως ο ασφόδελος ο μικρόκαρπος, ίρις η γερμανική, η ασφοδελίνη η κίτρινη, η τολύπη η οργανίδεως, η ίρις το σισυρίχιον κ.α.
• Σκληρόφυλλα όπως η δάφνη, ο πρίνος, η ελιά, ο σχίνος, η κουμαριά, η αριά, η ξυλοκερατέα (χαρουπιά) κ.α.
• Μικρόφυλλα όπως η κακίλη η παράλιος, η σοδαία, η θαμνώδης, όλα τα είδη του πεύκου κ.α.
• Φυτά με τρίχωμα όπως η φασκομηλιά η τρίβολη, στάχυς ο ιταλικός, λωτός ο κρητικός κ.ά.
• Φυτά με αδένες (ή αρωματικά) όπως το θυμάρι, η θρούμπη, ο απήγανος, η δίκταμνος η λευκή, ο κίστος ο κρητικός, η μυρτιά κ.ά.
• Φυτά ραβδοειδή όπως το σπάρτο το κοινό, η εφέδρα η καμπυλόπους και η εφέδρα η ροδινή, η όσυρις η λευκή κ.ά.
• Ακανθώδεις θάμνοι όπως ο ασπάλαθος, το λαχναίο, το ποτήριον το ακανθώδες, η βερβερίδα η κρητική κ.α.
• Φυτά στρωματοειδή όπως η αλσίνη η παρνάσσιος, ο αστράγαλος ο στενόφυλλος, το παγκράτιο το παράλιο, η δράβη η συγγενής κ.ά.
• Παχύφυτα ή χυμώδη φυτά όπως η κακίλη η παράλιος, σοδαία η θαμνώδης κ.ά.
• Ξηροφυτικά αγρωστώδη φυτά όπως το λυγαίον το σπάρτο, ο αμπελόδεσμος ο ισχυρός, το βραχυπόδιο το κλαδώδες κ.ά.

Τα καρποφόρα φυτά που καλλιεργούνται στην Ελλάδα είναι το σιτάρι, το κριθάρι, η βρώμη, το ρύζι, το καλαμπόκι, ο καπνός, το κεχρί, το λινάρι, το σουσάμι, το κόκκινο πιπέρι, ο γλυκάνισος, η αραχίδα (αράπικο φυστίκι), η πατάτα, τα φασόλια, τα ρεβύθια, η φακή, τα κουκιά, τα λούπινα, το λαθούρι, ο αρακάς, η σόγια, ο βίκος, το τριφύλλι, τα κρεμμύδια, τα κοκκινογούλια κ.ά.

Στις πιο θερμές περιοχές καλλιεργούνται διάφορα εσπεριδοειδή, όπως είναι η πορτοκαλιά, η μανταρινιά, η νεραντζιά, η κιτριά, η φράπα και το περγαμόντο.

Τα αρωματικά φυτά που καλλιεργούνται είναι η μέντα, το ριζάρι, το κύμινο, ο κρόκος, το κορίανδο, κ.ά.

Τα δενδρώδη φυτά που καλλιεργούνται είναι το κλήμα, η ροδακινιά, η συκιά, η ελιά, η κορομηλιά, η βερυκοκιά, η κερασιά, η δαμασκηνιά, η αχλαδιά, η καρυδιά, η ροδιά, η κυδωνιά, η αμυγδαλιά, η φυστικιά, η μουσμουλιά, η φουντουκιά, η μπανανιά, η καστανιά, το μαστιχόδενδρο, η ξυλοκερατιά, ο αβοκάντος κ.ά.

Επίσης καλλιεργούνται διάφορα είδη από λαχανικά, σαλατικά και αρτυματικά, όπως τα σκόρδα, τα κρεμμύδια, τα ρεπάνια, το σινάπι, το σέλινο, τα καρότα, τα καρπούζια, τα πεπόνια, τα κολοκύθια, τα αντίδια, το σπανάκι, τα αγγούρια κ.ά.

Τέλος, η Ελλάδα έχει μεγάλη αφθονία από φαρμακευτικά φυτά και βότανα και μάλιστα πολύτιμα και σπάνια, που οι ιδιότητές τους είναι απίστευτες. Κατά τους ειδικούς τα φυτά αυτά ανέρχονται σε 4.000 περίπου είδη. Από αυτά τα κυριότερα είναι τα εξής: Αγγελική, Αγρόπυρο ή (αγριάδα), Αδίαντο ή πολυτρίχι, Αθανασία ή βάλσαμο, Αλθέα ή νερομολόχα, Ανεμώνη, Άνηθος, Πεντάνευρο, Αρτεμισία, Σπαράγγια, Βάτος, Βίσκον, Γέον ή Καρυοφίλλι, Γεράνι, Κίσσος, Γναφάλιο ή αμάραντος, Δάφνη ή βάγια, Ελελίσφακος ή Αλισφακιά ή φασκόμηλο, Ενυδροκάρδαμο ή κάρδαμο, Ηδύοσμος, Θύμβρα ή Θρούμπι, Θύμος ή Θυμάρι, Ίον ή μενεξές, Ιτέα, Κέδρος, Κιχώριο ή ραδίκι, Κνίδη ή Τσουκνίδα, Λαβαντούλα ή λεβάντα, Λίνον ή λινάρι, Λυκοπόδιο, Λυκίσκος, Μαλάχη ή μολόχα, Μάραθο, Χαμαίμηλο ή χαμομήλι, Μελίληντο ή νυχάκι, Μήκων ή παπαρούνα, Νεφρίδιο ή φτέρη, Σαλέπι, Ρίγανη, Μαντζουράνα, Δίκταμνος ή έρωντας, Μαϊντανός, Πιμπινέλη ή γλυκάνισο, Προύμη ή τσαπουρνιά, Φραγγοστάφυλο, Ροδή ή τριανταφυλλιά, Ρυτή ή απήγανος, Σαρόθαμνος ή σάρωμα, Σινάπι Ταράξακος ή Πικραλίδα, Φιλύρα ή Φλαμούρι, Φλώμος κλπ.

Σπάνια και απειλούμενα είδη φυτών

Υπάρχουν είδη φυτών που απειλούνται άμεσα με εξαφάνιση και άλλα που έχουν κιόλας εξαφανιστεί γιατί:

1. οι πληθυσμοί τους είναι ή ήταν πολύ μικροί και φυτρώνουν ή φύτρωναν σε πολύ περιορισμένη έκταση,
2. δεν έχουν μεγάλες ικανότητες προσαρμογής ή απαιτούν ειδικές συνθήκες κλίματος και εδάφους για να ευδοκιμήσουν,
3. φαίνεται να παρουσιάζουν μειωμένη ικανότητα γονιμοποίησης και πολλαπλασιασμού.

Για τους παραπάνω λόγους η Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN) έχει θεσπίσει ορισμένες κατηγορίες, όσον αφορά τον βαθμό απειλής για τα διάφορα είδη του φυτικού βασιλείου. Οι κατηγορίες αυτές είναι οι εξής:

Εξαφανισθέν, Είδος σε άμεσο κίνδυνο, Κινδυνεύον, Τρωτό, Σπάνιο, Είδος σε αμφίβολη κατάσταση λόγω έλλειψης στοιχείων, και Είδος εξαφανισμένο από την φύση, σωζόμενο σε κάποιους βοτανικούς κήπους. Οι κατηγορίες αυτές ισχύουν και για την χώρα μας. Τα 47 είδη φυτών που βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο εμφανίζονται σε τοποθεσίες όπου ο συνολικός πληθυσμός τους δεν ξεπερνά συνήθως τον αριθμό των 100 ατόμων. Πρόκειται, κυρίως, για τοπικά ενδημικά φυτά της Ελλάδας ή για ορισμένα είδη που βρίσκονται στην χώρα μας αλλά είναι ασιατικής ή αφρικανικής προέλευσης. Οι βασικές τους απειλές είναι η ανθρώπινη παρουσία, η τουριστική δραστηριότητα, τα έργα που συνεχώς εγκρίνονται και εκτελούνται σε βουνά, η υπερσυλλογή τους και η υπερβόσκηση.

Εξαφανισμένα είδη

Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα διαθέσιμα στοιχεία, στην Ελλάδα έχουν με βεβαιότητα εξαφανιστεί μόνο πέντε είδη φυτών τα οποία δεν έχουν παρατηρηθεί εδώ και τουλάχιστον πενήντα χρόνια. Αυτά είναι:

• Ο Αστράγαλος της Iδης (Astragalus idaeus) που φύτρωνε στα βουνά της Κρήτης, Δίκτη και Ψηλορείτη.
• Η Κενταύρια του Τούντα (Centaurea tuntasia) που είχε εντοπιστεί στα Λιόσια και στον Μαραθώνα.
• Η Κενταύρια του Σίμπθορπ (Centaurea sibthorpii) που φύτρωνε στην Αττική.
• Το Γεοκάρυο του Μπορνμύλλερ (Geocaryum bornmuelleri) που είχε βρεθεί στη Θάσο.
• Η Σατουρέγια της Ακρόπολης (Satureja acropolitana) που είχε παρατηρηθεί στην Ακρόπολη της Αθήνας.

Kινδυνεύοντα ή σε άμεσο κίνδυνο είδη

Τα φυτά που κινδυνεύουν ή βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο είναι τα εξής σαράντα επτά:

Aχίλλειος του Mπαρμπέι

(Achillea barbeyana):

Φυτρώνει στην κορυφή Κόρακας των Βαρδουσίων σε μικρό πληθυσμό που δεν ξεπερνά τα 200 φυτά και απειλείται από την βόσκηση.

 

 

 

Aλκάνα του Σαρτόρι

(Alkanna sartoriana):

Φυτρώνει σε μια παραλία μεταξύ Ναυπλίου και Τολού και απειλείται από την τουριστικοποίηση. Πιστευόταν ότι έχει χαθεί αλλά ξαναβρέθηκε πρόσφατα.

 

 

Aνδροκύμβιο του Pέχινγκερ

(Androcymbium rechingeri):

Φυτρώνει στην Ελαφόνησο της Κρήτης και στην γειτονική παραλία.

 

 

 

Aστράγαλος ο στενόφυλλος

(Asparagus tenuifolius):

Φυτό κοινό σε άλλες χώρες της Ευρώπης, στην Ελλάδα όμως υπάρχει μόνο στον Άγιο Γερμανό των Πρεσπών.

 

 

 

Aρενάρια της Λευκάδας

(Arenaria leucadia):

Έχει παρατηρηθεί μόνο σε μία παραλία της Λευκάδας.

 

Άσπρη παιώνια

(Paeonia mascula L.):

Έχουν εντοπιστεί τρεις μικροί πληθυσμοί της σε απόμακρες τοποθεσίες της Πάρνηθας, που αριθμούν συνολικά 70 άτομα περίπου.

 

 

 

Mπονγκάρντια το χρυσόγωνο

(Bongardia chrysogonum):

Γνωστό μόνο από δύο τοποθεσίες της Πελοποννήσου όπου κινδυνεύει αν ξεχερσωθούν τα χωράφια όπου έχει βρεθεί.

Bούπλευρο του Kακόσκαλου

(Bupleurum kakiscale):

Φυτρώνει μόνο στην τοποθεσία Κακόσκαλο του Εθνικού Δρυμού Σαμαριάς.

Mπυφόνια η ευβοϊκή

(Bufonia euboica):

Την βρίσκουμε μόνο σε μια τοποθεσία με σερπεντινικά πετρώματα, κοντά στην λίμνη Ευβοίας. Μια διαπλάτυνση του παραλιακού δρόμου είναι πιθανό να το οδηγήσει στην εξαφάνιση.

 

 

Kαλλιτρίχη η ωραία

(Callitriche pulchra):

Ζει μόνο σ' έναν μικρό υγρότοπο της νήσου Γαύδος, στα νότια της Κρήτης. Αν ο υγρότοπος αποξηρανθεί, το είδος θα χαθεί από την Ελλάδα.

 

 

 

Kρουτσιάτα η ταυρική

(Cruciata taurica), υποείδος euboica:

Σπάνιο ενδημικό του όρους Δίρφυ Ευβοίας. Φυτρώνει σε μικρούς πληθυσμούς που κινδυνεύουν από την βόσκηση.

 

 

 

Kεφαλάνθηρο το καλυπτροφώρο

(Cephalanthera cuculata):

Σπάνιο ορχεοειδές, ενδημικό της Κρήτης. Φυτρώνει στα μεγάλα κρητικά βουνά σε μικρούς πληθυσμούς που κινδυνεύουν από την υπερβόσκηση.

 

 

 

Kενταύρια της Aιτωλίας

(Centaurea aetolica):

Ένα ενδημικό της Αιτωλίας με δύο-τρεις πληθυσμούς που κινδυνεύουν άμεσα, λόγω ανθρωπίνων επεμβάσεων στους βιοτόπους τους.

 

 

 

Kενταύρια η αμβλήφυλλη

(Centaurea amplifolia):

Φυτό γνωστό από γειτονικές χώρες που στην Ελλάδα φυτρώνει μόνο στο όρος Ζήρεια, με πληθυσμό που δεν ξεπερνά τα 10 άτομα. Πιστευόταν ότι έχει χαθεί και ξαναβρέθηκε πρόσφατα.

 

 

Kενταύρια του Tσάρελ

(Centaurea charrelii):

Από την Έδεσσα όπου είχε βρεθεί παλιότερα έχει χαθεί. Βρέθηκε πριν από μερικά χρόνια στον Δομοκό, με πολύ λίγα φυτά.

 

 

 

Kενταύρια η ατελής

(Centaurea incompleta):

Εντοπίστηκε κοντά στο Λιτόχωρο με συνολικό πληθυσμό μικρότερο από 50 φυτά.

 

 

 

Kενταύρια των μουσών

(Centaurea musarum):

Πολύ σπάνιο ενδημικό του Παρνασσού που πιστευόταν ότι είχε χαθεί και ξαναβρέθηκε σε μια μόνο τοποθεσία το 1995.

 

 

 

Kενταύρια ποτηροειδής

(Centaurea poculatoris):

Φυτρώνει σε μικρούς πληθυσμούς μόνο σε δύο μικρά φαράγγια της περιοχής των Σφακίων.

 

 

 

Kενταύρια του Σπρούνερ

(Centaurea spruneri):

Σπάνιο ενδημικό της Αττικής. Στις περιοχές που φυτρώνει παρατηρείται οικοπεδοποίηση.

 

 

 

Kενταύρια η θρακική

(Centaurea thracica):

Πρωτοβρέθηκε στην Ανατολική Ρωμυλία. Αργότερα βρέθηκε κοντά στην Καρδίτσα και κοντά στα Γρεβενά, σε μικρούς πληθυσμούς.

 






Kληματίς η ελισαβέτιος-καρόλιος

(Clematis elisabethae-carolae):

Γνωστό μόνο από δύο τοποθεσίες των Λευκών Ορέων της Κρήτης.

 

 

 

Kομπέρια η κομπεριάνιος

(Comperia comperiana):

Σπάνιο ορχεοειδές της Δ. Ασίας γνωστό από ελάχιστες τοποθεσίες στα νησιά του Αν. Αιγαίου.

 

 

Kονβόλβουλος ο αργυρόθαμνος

(Convolvulus argyrothamnos):

Πολύ σπάνιο πολυετές φυτό γνωστό μόνο από ένα φαράγγι της Αν. Κρήτης. Πληθυσμός μόνο λίγων ατόμων.

 

 

 

Δακτυλόρριζα η σαρκόχρωμη

(Dactylorrhiza incarnata):

Ορχεοειδές κοινό στην Ευρώπη αλλά πολύ σπάνιο στην Ελλάδα. Φυτρώνει μόνο σε δύο περιοχές στην Ήπειρο και στην Μακεδονία.

 

 

 

Xορστρισέα των δολινών

(Horstrissea dolinicola):

Φυτρώνει μόνο σε δύο «δολίνες» στο όρος Ψηλορείτης.

 

 

Yπερικό το αιχμηρό

(Hypericum aciferum):

Γνωστό μόνο από δύο τοποθεσίες στην Νοτιοδυτική Κρήτη, με πληθυσμό που δεν ξεπερνά τα 100 άτομα.

 

 

Iπομοία του Iμπεράτι

(Ipomoea imperati):

Φυτό κοσμοπολίτικο που στην Ελλάδα φυτρώνει σε ελάχιστες παραλίες της Κρήτης και της Ρόδου. Στις παραλίες αυτές αναπτύσσεται τουριστική δραστηριότητα.

 

 

Iπομοία η βελοειδής

(Ipomoea sagittata):

Φυτό της τροπικής Αμερικής που ήλθε στην Ελλάδα ως επιγενές. Επισημάνθηκε στην περιοχή του Ακτίου (Πρέβεζα).

 






Γιουρινέα του Tαϋγέτου

(Jurinea taygetea):

Τοπικό ενδημικό του Ταϋγέτου. Υπάρχουν πολύ λίγα φυτά στην ανώτερη ζώνη του βουνού, όπου δέχονται έντονη πίεση λόγω της βόσκησης.

 

 

 

Λινάρια η λεπτοφυής

(Linaria tenuis):

Φυτρώνει σε μικρούς πληθυσμούς σε αμμώδεις παραλίες της χερσονήσου του Μαλέα και στην Ελαφόνησο. Κινδυνεύει λόγω της τουριστικοποίησης.

 

 

Λίνο του Φοίτου

(Linum phitosianum):

Τοπικό ενδημικό κοντά στο χωριό Βλαχιώτης Λακωνίας. Υπάρχουν μόνο150-200 φυτά, μοναδικά στον κόσμο.

 

 

Κόκκινος κρίνος

(Lilium chalcedonicum L.):

Έχει τέσσερις πολύ μικρούς πληθυσμούς στην Πάρνηθα. Ο ένας από αυτούς κινδυνεύει, καθώς βρίσκεται σε πολυσύχναστο ορειβατικό μονοπάτι.

 

 

 

Mινουαρτία του Bετστάιν

(Minuartia wettsteinii), υποείδος parnonia:

Πολύ σπάνιο ενδημικό του Πάρνωνα. Φυτρώνει μόνο σε μια πολύ περιορισμένη περιοχή.

 

 

 

Mυοσωτίς της Σολάνζ

(Myosotis solange):

Πολύ σπάνιο φυτό, ενδημικό στα Λευκά Όρη της Κρήτης, γνωστό μόνο από μια τοποθεσία στην κορυφή Άγιο Πνεύμα.

 

 

 

Nεπέτα η Σφακιώτικη

(Nepeta sphaciotica):

Σπάνιο ενδημικό στα Λευκά Όρη της Κρήτης, στην κορυφή Σβουριχτή. Δέχεται έντονη πίεση από την βόσκηση.

 

 

Όνοσμο του Στριντ

(Onosma stridii):

Πολύ σπάνιο φυτό, ενδημικό στο όρος Καλλίδρομο, σε μια μικρή περιοχή με σερπεντινικά πετρώματα. Υπάρχουν λιγότερα από 50 άτομα του είδους, μοναδικά στον κόσμο.

 

 

Oροβάγχη η αιγυπτιακή

(Orobanche aegyptiaca):

Έχει βρεθεί μόνο στο Δράπανο της Κεφαλονιάς.

Oρχις ο διάστικτος

(Orchis puntculata):

Σπάνιο ασιατικό ορχεοειδές, γνωστό στην Ελλάδα μόνο από την Ρόδο και την Θράκη, σε πολύ μικρούς πληθυσμούς.

 

 

 

Pανούνγκουλος ο ακτινότριχος

(Ranunculus radinotrichus):

Πολύ σπάνιο ενδημικό στα Λευκά Όρη της Κρήτης, γνωστό μόνο από δύο τοποθεσίες.

 

 

 

Σαπονάρια των Γιάγκελ

(Saponaria jagelii):

Ενδημικό στο μικρό νησί Ελαφόνησος της Πελοποννήσου. Κινδυνεύει από το συνεχώς αυξανόμενο τουριστικό ρεύμα.

 

 

 

Σολντανέλα του Πηλίου

(Soldanella pelia):

Τοπικό ενδημικό φυτό, στο όρος Πήλιο, γνωστό μόνο από δύο τοποθεσίες, όπου φυτρώνει δίπλα σε ρυάκια.

 

 

 

Σοληνανθός ο αλβανικός

(Solenanthus albanicus):

Σπάνιο φυτό της Πίνδου, γνωστό από τα βουνά Γράμμος, Δούσκο και Κακαρδίτσα. Απειλείται από την βόσκηση.

 

 

 

Θέσιο των βλάχων

(Thesium vlachorum):

Τοπικό ενδημικό του Γράμμου σε μια περιοχή με σερπεντινικά πετρώματα, κοντά στην κορυφή Επάνω Αρένα.

 

 

 

Bιόλα η Κεφαλληνιακή

(Viola cephalonica):

Φυτρώνει στην κορυφή του Αίνου σε μια μικρή έκταση. Κινδυνεύει από την επέκταση των εγκαταστάσεων τηλεπικοινωνιών.

 

 

 

Bερόνικα της Oίτης

(Veronica oetea):

Φυτό ενδημικό του όρους Οίτη. Φυτρώνει σε δύο μόνο περιοχές με υγρά λιβάδια που το καλοκαίρι βόσκονται.

 

 

 

Bίγκα η βαλκανική

(Vinca balcanica):

Φυτό ενδημικό της Βαλκανικής που όμως στην χώρα μας φυτρώνει μόνο σ' ένα λιβάδι του χωριού Μηλεώνας Μακεδονίας. Αν το λιβάδι καλλιεργηθεί, το είδος κινδυνεύει άμεσα.

 

 

Γουντγουόρντια η ριζοβολούσα

(Woodwardia radicans):

Σπάνιο πτεριδόφυτο που στην Ελλάδα απαντάται μόνο σε λίγες υγρές τοποθεσίες της Δ. Κρήτης

 

 

 

Πηγές:

http://www.parnitha-np.gr/index_xlorida.htm
https://www.gpeppas.gr/ellada/xlorida-panida.html
http://www.ftiaxno.gr/2016/10/h-ellada-exei-thn-ploysioterh-xlwrida-sthn-eyrwph.html
http://www.greekflora.gr/el/flowers/0932/Cruciata-taurica-subsp-euboea
http://ktimabioma.blogspot.gr/2013/05/k.html
http://www.hellenica.de/Griechenland/Flora/GR/ElladaChlorida.html
http://simplylife.gr/pages/meiwsh_oikologikou_apotupwmatos/article/id/26